یک دوست خوب!

بالاخره طلسم شکست و تونستم بیام سراغ وبلاگ!

هفته ای که گذشت همراه با یک خبر غم انگیز برای من بود که فکر می کنم نوشتن در موردش بد نباشه. البته اگه بعدا اعتراض نکنید که این مربوط به وبلاگ "اینجا ایران است" هستش و دوباره بگین که چرا ندادی فرشته بنویسه!

سال 1380، با شخصی آشنا شدم به اسم "حسن گلزار". اون، دوست دوستم بود. یک نقاش، فارغ التحصیل رشته نقاشی از دانشگاه هنر و شخصی که هر لحظه بودن با اون سرشار از حرف های قشنگ بود. ایده های متفاوتی داشت و با اون گروه افرادی که تا اسم هنرمند میذارن روشون شروع می کنن به ادعا و خدا رو بنده نیستن زمین تا آسمون تفاوت داشت. اون شبی که به عنوان مهمون اومد خونه مون، تا نصفه های شب نشستم و به حرف هاش گوش دادم. ایده های زیبایی داشت و از حرف هاش خسته نمی شدم. یادمه که حتی تار من رو گرفت و چند تایی مضراب به سیم ها زد....

چند سال گذشت ... تا این که امسال و حدود چند ماه پیش دوباره دیدمش... فهمیدم که در دانشگاه کشور دیگه ای تدریس می کنه و قصد داره که نمایشگاه نقاشی خودش رو بعد از این همه سال بر پا کنه... خیلی تعجب کردم که این همه وقت نمایشگاه نذاشته.... ماه گذشته هم خبر دار شدم که در دانشگاه یزد، مشغول تدریسه و هر هفته میره یزد برای تدریس.

اما متاسفانه هفته گذشته خبر رسید که در حین سفر به یزد،  اتوبوس اون تصادف می کنه و....!

خیلی غیر منتظره و متاثر کننده بود. می دونم که برای خیلی از کسانی که این متن رو می خونن، به نظر خیلی هم ناراحت کننده نمیاد... ولی شاید شده باشه که شما هم کسانی رو دیده باشید، ولو خیلی کوتاه و محدود... اما شخصیت اون ها آنچنان مجذوبتون کرده باشه که خود بخود از از دست دادنشون ناراحت بشین. حسن هم از اون دسته افراد بود.

نمی خوام حالا که از دست دادمش، برم بالای منبر و بگم که رفیق صمیمیش بودم و فلان و بهمان... شاید در زمانی که بود می تونستم یک کمک خیلی کوچیک دوستانه بهش بکنم که مسیر زندگیش رو عوض کنه... ولی قسمت نبود. شاید برای از دست دادن خیلی از دوستان و اقوام که تا حالا از این دنیا رفتن، این قدر ناراحت نشده بودم... حیف شد.

حالا نکته این قصه می دونین چیه؟؟ حسن گلزار به خاطر ایده هاش و سبک نقاشی که داشت در تمام طول این سال ها مشغول کلنجار رفتن با انجمن نقاشان و هنرمندان بود!! چرا ؟ معلومه دیگه: حسن گلزار به دایره اعتقاد داشت و می گفت تمام این دنیا از دایره تشکیل شدن. برای همین هم تمام بوم های نقاشی و کلاژی که کار می کرد، گرد (دایره) بود!

و افسوس که دیگران این رو قبول نداشتن. شنیدم که علت مخالفت این بوده که "تا حالا هر نقاشی کشیده شده روی بوم مستطیل بوده... و نمی تونه بوم گرد باشه!!" این نظرات و اعتقادات سایر اساتید نقاشی ماست. باور می کنین؟! واقعا من نمی دونم وقتی ونگوگ و پیکاسو و سایرین اومدن و ایده ها و سبک های جدید مطرح کردن با اون ها همچین برخوردی شد؟ آیا اگر این استعداد در یک کشور دیگه وجود داشت، همچین برخوردی می شد؟؟ واقعا که اینجا ایران است!

در هر صورت یک دوست خوب رو از دست دادم. اگه خواستین سری به نمونه کارهاش بزنین میتونین به سایت خانه هنرمندان یک سری بزنین. در ضمن وبلاگش هم هست که واقعا نمی دونم قراره باز هم بروز بشه یا نه! نمایشگاه کارهای نقاشیش هم ، که در آخرین روزها مشغول رتق و فتق امورش بود و هیچوقت نتونست شاهد بازگشایی اون باشه در کاخ موزه سعدآباد (موزه هنرهای زیبا) و موزه امام علی در حال برگزاریه. بد نیست اگه وقتش تمام نشده یک سری بزنین.

روحش شاد...!